Latem 1945 roku Wielka Brytania przygotowywała się do pierwszych od dekady wyborów. Ostatni raz wyborcy poszli do urn w 1935 roku, zanim Europa pogrążyła się w mroku kolejnej wojny. Przed konfliktem Winston Churchill był politykiem wyrzutkiem, ale po zakończeniu wojny został premierem, który poprowadził aliantów do zwycięstwa.
Obok Churchilla stał minister spraw zagranicznych Anthony Eden, elegancki pomocnik Churchilla i następca Partii Konserwatywnej. Wydawało się prostym założeniem, że Churchill i konserwatyści odniosą zwycięstwo dzięki wygranej wojnie. Ale Eden nie był pewien, czy chce ponownie pracować u boku Churchilla. W swoim dzienniku zapisał: „Zaczynam poważnie wątpić, czy mogę się tego podjąć… Nie chodzi o samą pracę, z którą nie mógłbym sobie poradzić, ale o zgiełk z Winstonem o każdej porze! Trzeba go odganiać od tylu głupstw”.
Losy Churchilla i Edena splatały się przez ponad 30 lat. Obaj byli ambitnymi mężczyznami, którzy chcieli poprowadzić swój kraj i pozostawić po sobie trwałe dziedzictwo, ale ich związek często był burzliwy. Ich związek był jedną z najdłuższych rywalizacji politycznych XX wieku.
Eden po raz pierwszy spotkał Churchilla na wiecu politycznym w Sunderlandzie tuż po pierwszej wojnie światowej, gdy był studentem Oxfordu. Przypomniał sobie, jak słuchał Churchilla – wówczas ministra w liberalnym rządzie Lloyda George’a – wygłaszającego porywające przemówienie, a następnie uścisnął mu dłoń. Churchill najwyraźniej zapytał młodego Edena, czy chciałby zająć się polityką. Do 1938 roku zrealizował tę ambicję. Wysoki, czarujący, zawsze nienagannie ubrany Eden był najmłodszym ministrem spraw zagranicznych od czasów wojny krymskiej.
W 1938 roku Eden spędzał wakacje na Riwierze i spotkał się na lunchu z Churchillem i emerytowanym wówczas Lloydem George’em. Churchill spóźnił się i Lloyd George zażartował: „czy kiedykolwiek poznałeś jeszcze Winstona w porę na posiłek?”. Pomimo spokojnego otoczenia i ponad 30-letniej różnicy wieku między trzema politykami, mieli oni wspólne zmartwienie. Burzowe chmury wojny nadciągały nad Europę, a Churchill i Eden należeli do niewielkiej mniejszości, która widziała w Hitlerze realne zagrożenie dla pokoju.
